Getuigenis van Charis Smit, vrijwilliger bij Uilenspel vzw
Gevaarlijke reis over de zee
In 2021 besloot ik naast mijn job als teammedewerker bij Uilenspel een vrijwillig engagement op te nemen. Ik was toen 32 jaar en mijn zoontje was 2 jaar. Ergens in april sprak ik af met de zorgcoördinator van één van de scholen waarmee Uilenspel samenwerkt. Ik was intussen gekoppeld aan een meisje van Syrische afkomst. Yassmin is op driejarige leeftijd samen met haar tante en nonkels gevlucht uit Syrië. Per bootje staken zij de oceaan over en haar ouders vertellen me later dat ze drie dagen en twee nachten alleen maar gehuild hebben, niet wetende of hun dochtertje het gehaald zou hebben. Het zou vier jaar duren vooraleer Yassmin haar ouders terugziet. In 2019 wordt het gezin herenigd in België.
Verlegen start
Wanneer ik in april aan de school afspreek met de zorgcoördinator zit Yassmin in het tweede leerjaar. We zien elkaar die dag voor het eerst. Verlegen, iet wat terughoudend en met in haar hand een boekentas bijna zwaarder dan zichzelf, stapt Yassmin op ons af. De zorgcoördinator van de school stelt ons aan elkaar voor. Ik ben blij dat ze er bij is want ik merk dat Yassmin zich hierdoor iets meer op haar gemak voelt.
In het begin stellen Yassmin en ik elkaar beurtelings vragen. Wat onze favoriete kleur is. Wat we het liefst eten en drinken. En zo gaat het een tijdje verder.
Na ons eerste ontmoetingsmoment maak ik kennis met de papa van Yassmin. Een man met een glimlach van oor tot oor. Zijn enthousiasme en dankbaarheid werken aanstekelijk en tegelijkertijd ontroert het mij. Enige tijd later, spreek ik af bij Yassmin thuis af. Ik word hartelijk ontvangen door de ouders van Yassmin. De eerste weken houden ze zich met een beetje schroom afzijdig. De ouders tonen waar we kunnen werken en proberen de andere kinderen stil(ler) te houden, zodat we ons kunnen concentreren op de schoolse taken.
Gaandeweg merk ik dat we vertrouwder met elkaar omgaan. Ik blijf al eens eten en we hebben het over niet-schoolse zaken. Die momenten zorgen ervoor dat we ons comfortabeler voelen in elkaars gezelschap.
Ik merk dat de drempels verlagen. Het begint met de papa die eens halverwege de begeleiding komt vragen hoe zijn dochter het ervan af brengt. ‘Doet ze het goed?’ Hij glundert wanneer ik antwoord dat Yassmin goed haar best doet. Later vraagt de mama of ik mee wil gaan naar het oudercontact. De ouders vertrouwen me toe dat ze best onzeker zijn in het contact met de school omdat ze geen Nederlands spreken.
Nu zal je denken, spreekt Charis dan Arabisch? Helaas ben ik deze prachtige taal niet machtig. Maar ik merk door veel tijd samen door te brengen, dat we in alle rust plaats maken voor onhandigheid en er ruimte is om zoekende te zijn. Zoekend naar woorden. Zoekend naar betekenissen en bedoelingen. We komen er telkens wel.
We gebruiken ons lichaam, gezichtsexpressies, google translate, foto’s,… Aan creativiteit geen gebrek. We hebben onze eigen manier van communiceren gevonden.
Hierdoor ga ik niet enkel mee naar de school maar ook naar doktersafspraken. De school, de dokter, de maatschappelijk assistent...Ze uiten allen hun dankbaarheid voor het nemen van de tijd om erbij te zijn. Ze vertellen me hoe ze zien dat de ouders vertrouwen en rust vinden door mijn aanwezigheid.
Groeiend vertrouwen
Ondertussen gaan de ouders al wel eens alleen naar oudercontacten. Ik zie Yassmin vooruit gaan en samen met haar zie ik haar ouders groeien. Er groeit een vertrouwen in zichzelf als ouders. Een zelfzekerheid om hun kinderen te ondersteunen en begeleiden in hun schoolloopbaan.
Naast mijn iets uitgebreidere woordenschat Arabisch en Yassmin die tweedes werd van de klas voor wiskunde, is er vooral een extra lading warmte en liefde in ons leven geslopen. Onze gezinnen en ons dagelijks leven zijn ondertussen met elkaar verweven. Er is wederzijds vertrouwen.
Ik ben zo dankbaar dat ik door mijn wekelijkse bezoeken bij het gezin van Yassmin zo een impact kan betekenen. Ik heb meer voeling met mijn buren, met kansarmoede, met wat het betekent om weinig ervaring te hebben met schoolsystemen en hoe dit onzekerheid, schaamte en schuldgevoelens in de hand werkt. Nu geloof ik in de kracht van buurtsolidariteit. We kunnen voor elkaar het verschil maken. Als we maar even de tijd nemen. Om te luisteren en om er even te zijn. Bij elkaar.
Charis, september 2022
